Καπέσοβο - Βραδέτο (σκάλα Βραδέτου) - Μπελόη

Αναρτήθηκε από Hesperia Iris Graeca

Οι λόγοι για να αποφασίσει κανείς να ανέβει τη σκάλα του Βραδέτου είναι οι εξής τρεις:
α) λόγος αισθητικός, καθώς θεωρείται το ωραιότερο πετρόκτιστο μονοπάτι στο Ζαγόρι
β) λόγος ιστορικός, αφού μέχρι το 1973 (μάλιστα!) ήταν η μοναδική οδός που ένωνε το Βραδέτο με τον υπόλοιπο κόσμο και
γ) λόγος εγωιστικός... για να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι μπορείτε! 1200 σκαλοπάτια δεν είναι και λίγο!
Ξεκινάμε λοιπόν έξω από το γραφικότατο Καπέσοβο να κατεβαίνουμε το χωμάτινο μονοπάτι που σε 10 λεπτά περίπου θα μας φέρει στο ρέμα της Μεζαριάς, παραπόταμου του Βίκου. Περνάμε το γεφυράκι και εκεί αρχίζει η σκάλα με τα 39 καγκέλια (στροφές). Η ανάβαση διαρκεί περίπου μία ώρα και οι ματιές που ρίχνουμε προς τα κάτω καθώς ανεβαίνουμε κόβουν την ανάσα πιο πολύ και από τη σωματική κούραση. Κάθε φορά που βρισκόμαστε σε τέτοια μονοπάτια δεν μπορώ να μην σκέφτομαι αυτούς που έχυσαν ιδρώτα για να τα χτίσουν και ακόμη περισσότερο τον κόπο όλων αυτών που με το πέρασμά τους στο διάβα του χρόνου γυάλισαν κάτω από τα πόδια τους την πέτρα κουβαλώντας το νερό και το ψωμί τους... Πώς λοιπόν να μην βρεθεί χτισμένο το ξωκλήσι στο τέρμα της σκάλας, με το μικρό του υπόστεγο προστασία στον διαβάτη από τον αέρα και το χιόνι;
Μέσα από τα εγκαταλειμμένα χωράφια και αυτό που μοιάζει κάποτε να ήταν αλώνι, φτάνουμε σε λίγο στο Βραδέτο, σχεδόν έρημο πια, αν και η κίνηση στην περιοχή μας ψιθυρίζει στο αυτί ότι αυτή η ηρεμία δεν θα κρατήσει πολύ ακόμα. Ήδη ο πρώτος ξενώνας έχει κάνει την εμφάνισή του στο ψηλότερο σημείο του χωριού. Αν αξίζει όμως μια στάση εδώ, αυτή είναι στη μικρή πλατεία, έξω από την εκκλησία του χωριού. Εδώ που μέχρι και οι παλαιοί όλμοι έχουν μετατραπεί σε γλάστρες,το κασετόφωνο παίζει δυνατά ηπειρώτικα και τα κάρβουνα είναι στη σχάρα. Η επιτομή της πραγματικής, παραδοσιακής ταβέρνας! Αλλά αντιστεκόμαστε στον πειρασμό για τώρα, γιατί η ημέρα έχει μικρύνει και πρέπει να φτάσουμε στην Μπελόη... Περνάμε λοιπόν μέσα από το χωριό και ακολουθούμε την πινακίδα με τη σήμανση Ζ2 (Ζ είναι η σήμανση των μονοπατιών στο Ζαγόρι), αρχικά σε φαρδύ χωματόδρομο.
Μετά από 15' περίπου αρχίζει το καλύτερο: το πολύχρωμο πετρόδασος... σχηματίζεται από ασβεστολιθικές πλάκες και δέντρα, ένα μωσαϊκό που παραπέμπει σε τρισδιάστατο πίνακα ζωγραφικής. Αυτό έιναι το μονοπάτι για την Μπελόη, ονομασία που σημαίνει "ωραία θέα" και προσφέρει πραγματικά την ωραιότερη θέα στη χαράδρα του Βίκου. Για να φτάσουμε εκεί περπατάμε δίπλα στα μοσχάρια που βόσκουν ελέυθερα όοοοολη μέρα και με αποτέλεσμα όλο το μονοπάτι να είναι ένα συνονθύλευμα από κοπριά και λάσπη. Κανένα πρόβλημα, αυτό το κάνει πιο ευχάριστο, άσε που δεν χάνεσαι με τίποτα τόσο πατημένο που είναι. Και ο ήχος από τα κουδούνια των ζώων που πηγαινοέρχονται είναι η τελευταία πινελιά στο ονειρικό τοπίο. Τελικά η Μπελόη έιναι μακρύτερα από τη χρονική υπόδειξή της ταμπέλας που μιλά για 20'. Περίπου 45' από το χωριό, αλλά είπαμε,απολαυστικότατα! Πλησιάζοντας στο τέρμα το τοπίο γίνεται ακόμη πιο απόκοσμο, ο ήχος των ζώων ξεμακραίνει, αλλά και πάλι, ό,τι και να ακούσει κανείς για το μέρος αυτό, όσες φωτογραφίες και να δει, είναι βέβαιο ότι θα ζαλιστεί από την ομορφιά. Αναμφίβολα το ομορφότερο μπαλκόνι της Ελλάδος! Το χτισμένο τοιχίο είναι ιδανικό για να ρεμβάσουμε το Βίκο σε όλο του το μεγαλείο, αλλά το αποκορύφωμα είναι η ξάπλα επάνω! Θέση βασιλική και με τα όλα της! Απολάμβάνουμε μέχρι το φως που πέφτει να σημάνει το καμπανάκι της επιστροφής... η οποία περιλαμβάνει μια μικρή στάση στον ψήστη στο Βραδέτο (αλλά συντηρητική για να μην μας πάρει η κατρακύλα στη σκάλα με τα 1200 σκαλοπάτια...) Ευνόητο είναι πως η θέα της σκάλας στην επίστροφή είναι πιο ωραία και φυσικά για μια ακόμη φορά φτάνουμε στο αυτοκίνητο μες στο σκοτάδι.
Μας αξίζει τώρα το άλλο μικρό μυστικό της διαδρομής - η "Στέρνα" στο Καπέσοβο, όπου η Έλλη και η μαμά της σερβίρουν τα γλυκά τους,τα λικέρ τους και άλλα πολλά, γύρω από μια παλιά στέρνα. Στο πιο μικρό και πιο γεμάτο από προϊόντα μαγαζάκι που έχετε βρεθεί.
Άλλη μια ήμέρα στο Ζαγόρι τελείωσε:-)